سایت دوهمدم ورودی که زودتر رفتی. خوش به حالت که نمی شنوی. خوش به حالت که نمی بینی. خوش به حالت که نیستی. همیشه دلم می خواست هر کاری می کنیم با هم باشیم. پیش از اومدنت داشتم دفتر خاطراتمو می خوندم و همه روزایی که با تو نبودم رو پاره می کردم. ورود به سایت دوهمدم همه چی تموم شد. چه زود سایت دوهمدم ورودی شدم.. چه زود سایت دوهمدم وروده شدیم. بدون اینکه حتی یه صفحه از خاطرات با هم بودنمون رو نوشته باشم. کاش بودی. کاش می موندی. نمی دونم با این بچه چی کار کنم.
من هر لحظه هزار سایت دوهمدم ورود از غصه
آخرش از گرسنگی می میره و من هر لحظه هزار سایت دوهمدم ورود از غصه. از درد. از تنهایی می میرم. تنها چیزی که ازت مونده همین صدای قلبه که تو وجود من می تپه. شاید اینم قبل از مردنم خاموش بشه. کمکم کن. از جایش بلند می شد. نمی خواست نا امید باشد. ولی بود. هر مسیری را که می رفت، هزار سایت دوهمدم ورودی دیگر هم رفته بود. می دانست به جایی نمی رسد، اما همچنان می رفت. با دست هایش به دنبال چیزی می گشت که می دانست پیدا نمی کند، اما همچنان می گشت. همه چیز سایت دوهمدم وروده بود. چاقوهای کوچک و بزرگ. شوری نمک و سرمای رطوبت. دیوارهای لیز و زمین خیس. همه چیز سایت دوهمدم ورود ب بود. طبیعی بود. همیشگی بود. در زیرمین خانه ی یک ماهی گیر که آخرین بار ماهی های شورش را مدت ها پیش فروخته بود، چیزی پیدا نمی شد.
سایت دوهمدم ورود ب ماهی
میز چوبی بزرگ و صندوق های شکسته و سایت دوهمدم ورود ب ماهی. سایت دوهمدم وروده. بو. بو. بو. بوی تند. اما بوی دیگری هم می آمد. بوی جسد مردی که در حال پوسیدن بود و گوشت های تنش که کمکم داشت فاسد می شد. کمکم. داشت فاسد می شد. گوشت تنش. گوشت. نه. نه. نه. نمی توانست. این کار از او بر نمی آمد. به هیچ قیمتی. هرگز. هیچوقت. چشم هایش را بست و چاقوی کوچک را بالا برد.
این آخرین سایت دوهمدم ورود بود
این آخرین سایت دوهمدم ورود بود. سایت دوهمدم ورود ب آخر بود و دیگر مسیر چاقو را عوض نمی کرد. مستقیم می آمد و همه چیز را تمام می کرد. همه چیز تمام می شد. راه دیگری نبود. دست هایش می لرزید و دلش بیشتر. اما اهمیتی نداشت. چاقو را حالا بالای سرش. میان انگشت هایش محکم گرفته بود. باید تمامش می کرد. با هر چه سایت دوهمدم ورود ب که در وجودش بود. با هر چه ورود به سایت دوهمدم که در وجودش هست. اما مسیر چاقو هر سایت دوهمدم ورودی عوض شده بود.
این سایت دوهمدم ورود هم عوض شد
این سایت دوهمدم ورود هم عوض شد و در میان ترس و تعجب زن روی زمین افتاد. صدای عجیبی شنیده بود. صدا. صدا. صدا. صدای عجیب افتادن چیزی شبیه یک سکه. می توانست وهم و خیالی باشد که از ترس سراغش آمده. اما نبود. نبود. سکه ی کوچک طلایی، کنار هیکل بیجان مردی که روی پله ها افتاده بود، آن قدر واقعی بود که بتواند. که می توانست. که می توان در تاریکی هم باورش کرد. سکه ی طلایی کوچکی که قرار بود به گردن بچه ای بیفتد که به مرد بگوید پدر. که به مرد می گوید پدر. و حالا پدرش نمی خواست از این دنیا برود و به همان جایی برگردد که کسی نمی دانست کجاست. حالا پدرش در نبودن هم مراقبش بود و می خواست او بماند و به او بگوید پدر زن. مادرش بی صدا اشک می ریخت و سکه را می بوسید.
باید دست به کار می شد با هر چه ورود به سایت دوهمدم مانده بود
پیغام رسیده بود. حرفی نمی ماند. حرفی نیست. باید دست به کار می شد با هر چه ورود به سایت دوهمدم مانده بود. با هر چه ورود به سایت دوهمدم که مانده است. این سایت دوهمدم ورود نه برای پایین آوردن چاقو، برای بالا آوردن جسد. برای روی میز گذاشتن و تکه تکه کردنش. باید گوشت ها را در شوری نمک ها خاک می کرد تا بمانند و بمانند. می ماندند و با ماندنشان آن ها را هم نگه می داشتند. هیجان عجیبی داشت و می خندید. دست هایش می رقصید و با هر چرخشی تکه ای گوشت لای نمک ها آرام می گرفت.
خنده هایش گاهی با سایت دوهمدم وروده تمام می شد
جسد را به قلاب بالای میز آویزان کرده بود و قطره های لزج خون هم آرام آرام از پاهای مرد بیرون می ریختند و از لا به لای شیارهای فاضلاب کف زیر زمین با هجوم سطل های آبی که دنبالشان بودند، فرار می کردند. پاهای مرد هم در آن تاریکی ناپدید می شد و صندوق های شکسته ی روی زمین را سنگین می کرد. خنده هایش گاهی با سایت دوهمدم وروده تمام می شد و گاهی گریه هایش را با خنده تمام می کرد و دوباره بر می گشت و این بازی را ادامه می داد.